Sądzę, że Pąkowi ten blog się należy. Po pierwsze dlatego, że jest jeden, jedyny. Po drugie - chciałabym na chwilkę podważyć nasz, mój, ludzki stosunek do Pąka jako elementu świata wokół nas. Świata, w którym "kondycjonujemy" przyrodę, mierząc ją naszymi kategoriami. Pąk jest o tyle, o ile jest przydatny, choćby jako metafora, tworzywo do porównań czy zwiastun czegoś. W naszych oczach nie istnieje sam dla siebie. Oczywiście, nie wiem, czym jest istota bycia Pąkiem. Nie mogę wiedzieć. Ale mogę wejść w relację, relację, której by nie było, gdyby nie on. W tym sensie oddaję mu jego podmiotowość.
I pokażę go w jego działaniu.
Jesteście ciekawi?
Ja jestem.
pamiętasz, Aniu, o mojej jesiennej, kasztankowej rezerwacji?
OdpowiedzUsuńPamiętam:) Na naszym Pąku zostały te dwa, które widać.
UsuńA co jeśli i im coś się przydarzy?
Czy reflektujesz na kasztanka z tego drzewa, z innej gałązki?
pewnie! to w końcu bracia!
OdpowiedzUsuńFajny pomysł masz z tym śledzeniem pąka. Lubię czasem tu zajrzeć;-)Oby wytrwał niezerwany!
OdpowiedzUsuńOstatnio Pąka jest mniej niż innych okazów - ale mam nadzieję, że też są ciekawe:)
Usuń