Sądzę, że Pąkowi ten blog się należy. Po pierwsze dlatego, że jest jeden, jedyny. Po drugie - chciałabym na chwilkę podważyć nasz, mój, ludzki stosunek do Pąka jako elementu świata wokół nas. Świata, w którym "kondycjonujemy" przyrodę, mierząc ją naszymi kategoriami. Pąk jest o tyle, o ile jest przydatny, choćby jako metafora, tworzywo do porównań czy zwiastun czegoś. W naszych oczach nie istnieje sam dla siebie. Oczywiście, nie wiem, czym jest istota bycia Pąkiem. Nie mogę wiedzieć. Ale mogę wejść w relację, relację, której by nie było, gdyby nie on. W tym sensie oddaję mu jego podmiotowość.
I pokażę go w jego działaniu.
Jesteście ciekawi?
Ja jestem.
mój Co on! kasztanek!
OdpowiedzUsuńa - uwieeeelbiam dmuchawce! więcej, proszę!
Wedle życzenia.
UsuńSwoją drogą muszę policzyć, ile kasztanków powstało w kwiatostanie, który zrobił się z Pąka:)
Ci* on!
OdpowiedzUsuńboże, żeby potem te chamy, co sikają, nie rozkradły tylko..
Trzeba będzie jakiś monitoring zastosować:)
UsuńA przynajmniej czuwać i zerwać, zanim spadnie.