Miesiąc

Miesiąc temu zamieściłam pierwszy wpis na tym blożku.

Towarzyszyło mu marnej jakości zdjęcie zrobione 28 lutego.

Pąk zmienił się bardzo.

A ja?

Po pierwsze odnalazł się aparat fotograficzny Młodszej (który się był zgubił z okazji bałaganu) i zdjęcia są trochę lepsze.

Po drugie - i ważniejsze - zaczęłam jeszcze uważniej i świadomie patrzeć.

To są naprawdę dobre doświadczenia, po prostu być i chłonąć świat. To się czuje całym ciałem.

Także słuchem.

Bo na przykład ptaki. Dziś kos był na tyle blisko, że mogłam przyglądać się jego zadartej głowie, otwartemu dziobkowi, a nawet drżącemu gardełku, kiedy produkował swoje skomplikowane melodie.

Chciałoby się, żeby ta chwila trwała - i ona rzeczywiście trwała.

A po południu, przed osiemnastą, kiedy wyszłam, by robić zdjęcia, było po deszczu, który jakby wyostrzył wszystkie kolory w zachodzącym słońcu.

I te krople deszczu - rzadko zdarza mi się fotografować krople na roślinach. Poza tym wilgoć wydobyła zewsząd zapachy - wręcz obłędne.

Lubię dotykać kory drzew i przyglądać jej się z bliska, tak wyostrzyć wzrok na jej mikroświat.

Kiedyś na jednym drzewie, w ciągu dziesięciu minut, naliczyłam ponad dziesięć gatunków drobnych zwierząt. A przecież wystarczy oddalić się na metr, by wydawało się, że tam nikogo
nie ma.

Dzisiaj mi i mojej suni towarzyszyła Bejbi, kotka znajomej. Jest fajna, oryginalnie umaszczona, nie boi się psów i lubi pozować. Ma siostrę Kleo

- może wyjdzie następnym razem.

Zresztą, koty na osiedlu to osobna historia. Przydałby się cykl o nich.

W zeszłym roku robiłam też zdjęcia grzybów, owoców, studzienek kanalizacyjnych, latarni, opadłych liści.

Ofotografowałam też warszawski maraton, który - co za fart - przebiegał obok mojego osiedla.

Rozpisałam się dzisiaj - ale w końcu jest okazja:)